گاهی احساسم رو روی کاغذ میریزم ، حالا یه وقت شعر میشه ، یه وقت یه متن به اصطلاح ادبی ، گاهی هم یه مشت تراوشات جنون آمیزه یک دیوونه ، قبلاها بیشتر این کارو میکردم و جدیدا کمتر
زمستون پارسال احساسم رو نسبت به این دنیای سرمازده که انگار مدتهاست دچار دومین عصر یخبندان شده و نسبت به آدمهایی که انگار قلبشون تو سینه هاشون قندیل بسته ، وقتی ریختم روی کاغذ دو قطعه شد
البته فاصله زمانیه چند روز داشت با هم ، خیلی هم این دوتا با هم فرق داشت
و از اونجا که شعر زمستان اخوان رو هم به عنوان شکوائیه ای از این وضعیت ، خیلی دوست دارم ، توی قطعه ی دوم اثرش رو می بینید . 
خودم قطعه ی دوم رو خیلی دوست دارم ، یعنی معمولا پیش نمیاد چیزی که مینویسم رو نگه دارم یا بعدا بخونم ، ولی این مورد رو نگه داشتم و هروقت دلم از دست این دنیا و آدماش میگیره میخونمش و یه مقدار آروم میگیرم (گرچه نباید آرام بخش باشه ولی هست) ، الان هم که بعد از یک سال دوباره توی وبلاگ گذاشتمش چندتا دلیل داره که یکیش یادآوریه واسه خودم و هر کس که بخونه و فکر کنه !!

- راستی خوشحال میشم اگه نظرت رو در مورد این دو قطعه و محتواشون و فرقی که بینشون حس میکنی بگی .

چه بنویسم که دستم یخ زد از سرما
هوا سرد است
نمانده آتشین خونی به رگها
اینجا باران عمودی می بارد
آفتاب افقی میتابد

سالهایمان دگر به "یک فصلی" عادت کرده اند
که در شهر و دیار ما
زمستانست هر فصلش
به دور از ذره ای گرما ...